Τα δάκρυα της λιακάδας

Έχει στα μάτια της βαθειά μια προσευχή

την έκλεισε σε μια παγίδα από παιδάκι

ισσοροπώντας στη δική της διαστροφή

σκαλίζει γράμματα και ελπίδες στο παγκάκι

...Eίχε μέρες να φάει...Είχε μέρες να κοιμηθεί..Είχε μέρες να δει τον ήλιο,τον ουρανό,τους ανθρώπους..
Παγιδευμένη στους εφιάλτες της,ζούσε κλεισμένη στον εαυτό της,στο σπίτι της..Νόμιζε πως ζούσε...

"η νύχτα ξημερώνε νύχτα.."..

Ήταν κάτι παραπάνω απο σύντροφος για εκείνη...Ήταν ο άνθρωπος της,η αδερφή ψυχή της..Δίπλα της στο διαζύγιο των γονιών της,δίπλα του στα δύσκολα που περνούσε στο σπίτι του..
Διαφορετικοί χαρακτήρες να δένονται με μια παιδική αγάπη..Τόσο αθώα,τόσο άγουρη,τόσο δυνατή...
Τα πρώτα σκιρτήματα δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους.
Συμμαθητές,σε διπλανά θρανία,ο ερωτικός πόθος αναστάτωνε τα 2 εφηβικά κορμιά...Όταν οι ματιές τους συναντιόντουσαν,ένα ρίγος διαπέρναγε τις ψυχές τους και η κάθε ματιά δεν κρατούσε περισσότερο από 2 δευτερόλεπτα ενώ τα μάγουλα κοκκίνιζαν...16 χρονών..Ευτυχία την πρώτη σου αγάπη να την ανακαλύπτεις στα 16 με τόσο αγνό τρόπο..Το 1ο τους φιλί,το πρώτο τους άγγιγμα,οι πρώτες αγκαλιές..
Το πρώτο "σ αγαπώ",το πρώτο "σ ερωτεύομαι..."
η πρωτη σου αγαπη και παντοτινη..ετσι δε λενε?


Στιγμές 5 χρόνων περνούσαν απ τα μάτια της..στιγμές διαμάντια..θυμάται ακόμα πως ότι κι αν της συνέβαινε έτρεχε στην αγκαλιά του..Ήταν ο δικός της Αλέξανδρος,ο άνθρωπος της..
Δύσκολος χαρακτήρας η Ερμιόνη..Τρυφερή,ευαίσθητη,ζούσε για να αγαπάει και να αγαπιέται..Δύσκολη  όμως ταυτόχρονα..δύσκολη ψυχή...
Δεν την κουμάνταρες εύκολα..Αναζητούσε σε κάθε στιγμή κάτι,έψαχνε σε όλα κάτι,κάτι παραπάνω ίσως από αυτά που ζούσε..Αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου δεν την άφηνε σε ησυχία..Μια θάλασσα η ψυχή της..Δεν ήξερες ποτέ για πότε θα ξεσπούσε τρικυμία..Εκείνος όμως μπορούσε να σαλπάρει στα νερά της..Ήταν ένας από τους 2 ανθρώπους που ήξερε την ψυχή της,τις σκέψεις της,τις αναζητήσεις της..Δε σταματούσε να την ηρεμεί και να τονώνει τη δύναμή της-πίστευε στη δύναμη της...
Θυμάται ακόμα πόσο υπέφερε μαζί του τα καλοκαίρια που αποχωριζόντουσαν..2 μήνες μακριά-πως θα περασουν χωρις εσένα??

Πριν από κάθε αποχωρισμό τους-4 χρόνια τώρα-πήγαιναν στα βραχάκια στο Θησείο.Κοίταζαν τα αστέρια αγκαλιά ενώ πάντα στο ξεκίνημα της μέρας της έστελνε ένα μπουκέτο λουλούδια μαζί με ένα σ αγαπώ....

-ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ!!!ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ!!

Δεν άντεχε αλλο να θυμαται..Θυμόταν το πρόσωπό του,τα χέρια του να την αγκαλιαζουν,τη μυρωδιά του..Είχε συνηθίσει 4 χρόνια να είναι ο δικός της άνθρωπος...Να ξυπνά και να κοιμάται με 2 ψυχές μέσα της...Τον αφουγκραζόταν,τον αγαπούσε...

ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΕΙΣ...
 
Ναι το είχε κάνει..Όπως οι περισσότερες πρώτες σχέσεις,είχε φτάσει σε ενα τέλμα..ήθελε η ψυχή της να πετάξει και σε άλλους ουρανούς..

Και το έκανε.Του ζήτησε να χωρίσουν.Χωρίς πολλά λόγια,χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς.Τους κλείδωσε καλά γιατί δεν ήθελε να τον κρατήσει πίσω με ελπιδες..Ένιωθε σαν μάνα που άφηνε το περιστέρι της να πετάξει...Φοβόταν να τον χωρίσει...Κάτι μέσα της της έλεγε ότι δε θα τη συγχωρούσε ποτέ για αυτό..
Το πρώτο τους καλοκαίρι χώρια.Το όνειρό του κοινού τους ταξιδιού στην Αμοργό ήταν απλα όνειρο...
Ο καθένας το δρόμο του,εκίινος με τους φίλους του,εκείνη με το νέο της αγορι..
ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΕΙΣ ΕΤΣΙ...ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ....
Έλεγε μέσα της η φωνή που επι 4 μήνες τη βασάνιζε...τη φωνή που άκουγε από όλον τον περίγυρό της..Τη φωνή που ηταν αιτία για να γυρίσει σε εκείνον..Που την έκανε να τον ψάξει ξανά,να του ζητήσει αγαπη,συγχώρεση,προσπάθεια να ξαναχτίσουν ότι είχανε χάσει..
Ο Αλέξανδρος ήταν εκεί να την ακούσει-δεν ήταν όμως εκεί να τη δεχτεί όπως πριν..Ήταν ενας άλλος εκεί.Εκείνη είχε γυρίσει,εκείνος όχι..
Ήταν όλα αλλιώς τώρα..Δεν ηταν κοντά της όπως πριν..
Άκρως διαισθητική,το ένιωθε,το έβλεπε..Η καρδιά της χτυπούσε κάθε βράδυ που έπεφτε να κοιμηθεί-δεν την άφηνε να κλείσει μάτι...Την προειδοποιουσε οτι δεν ηταν πια δικος της...

-"Πρέπει να με ξανακερδίσεις",της ελεγε.."Τί θες να κάνω?Να είμαι όπως πριν??Η θα ξαναζεστάνεις την ψυχή μου και θα με ξαναεμπιστευτείς,ή θα με πετάξεις πάλι όπως πριν κοιτάζοντας μόνο τον εαυτό σου"..
...
Αυτό άκουγε κάθε μέρα,κάθε λεπτό.Εγκλωβισμένη στις τύψεις της,κατηγορούσε μόνο τον εαυτό της.Αδύναμη να αντιδράσει..Αδύναμη και να το μοιραστεί..

Οι φίλοι της το καταλάβαιναν από τη σιλουέτα της που αδυνάτιζε όλο και περισσότερο και από τα μάτια της...Δεν έλαμπαν πια,ηταν σκοτεινα....Δε χαμογελουσε πια...
Όταν η Ερμιόνη δε χαμογελούσε πάει να πει οτι τα πράγματα ήταν σοβαρά...

Η νύχτα ξημέρωνε νύχτα...

Έχει πολλά να θυμηθεί,έχει πολλά να νιώσει..
Με όση δύναμη έχει,πηγαίνει στην κουζίνα.Φτιάχνει μια κούπα καφέ και κάθεται στον καναπέ.
Το μυαλό της παίρνει φωτιά..Χτες το βράδυ...
Λίγες ώρες τη χώριζαν από χτες το βράδυ..
Ο χρόνος σταμάτησε τότε..Ένιωσε την καρδιά της να σταματάει..Τα πόδια να λυγίζουν..Ήθελε να ουρλιάξει,δεν έβγαινε φωνη...Προδοσια...
Ήταν καιρός να ανακαλύψει την προδοσία,τι σήμαινε,τι ήταν..πως ήταν..
Σκληρή,δύσκολη..
Ένα γιατί μπόρεσε μόνο να βγει από τα χείλη της..Γιατί?

Και εκεί ήταν που ανακάλυψε μια ακόμα πιο σκληρή πλευρά της προδοσίας..Εκείνη που αφήνει σημάδια στο σώμα..
Νόμιζε ότι ονειρευόταν..Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τί ζούσε εκείνη τη στιγμή...Δεν μπορούσε καν να φωνάξει...Δεν πονουσε το σώμα της..Ήταν τόσο βαθύς ο πόνος της ψυχής που είχε νεκρώσει το κορμί της...
Το μόνο που θυμάται ήταν τα πόδια της που άρχισαν να τρέχουν..Να τρέχουν μακριά.Να φτάνει σπίτι της μετά από ώρα...Δεν ξέρει πόση ώρα,δε θυμάται πόσο είχε περπατήσει εκείνη τη νύχτα...Μπορεί κάποια λεπτά,μπορεί ώρες ολόκληρες..
Έκλεισε την πόρτα και κατέρρευσε...Τα χέρια της ηταν μουδιασμένα,το πρόσωπό της γρατζουνισμένο,τα μάτια της μαύρα...
Και τώρα το επόμενο πρωί..
Τα τηλέδωνα χτυπάνε σαν τρελά..Την αφήνουν παγερά αδιάφορη..Πάντα τα δύσκολα είχε μάθει να τα περνάει μόνη της.Καλύτερος φίλος για εκείνη ήταν πάντα η δική της ψυχή,η δική της δύναμη..
Δάκρυα γέμισαν το πρόσωπό της..Δάκρυα καυτά μέσα από την ψυχή της.
Όλα τα συναισθήματα ήταν εκεί..Να διαδέχεται το ένα το άλλο με ταχείς ρυθμούς.Πόνος,πίκρα,απογοήτευση,οργή,μίσος,αγάπη,άδειασμα..
Προδοσία..
Πήγε να πλύνει το πρόσωπό της..Είχε αρκετές ώρες να αντικρύσει το πρόσωπό της στον καθρέφτη..
Έμεινε να το κοιτάζει για αρκετά δευτερόλεπτα..Και μέσα στα δάκρυα,και μέσα στο σκοτεινό της βλέμμα έβλεπε ακόμα μια μικρή λάμψη..Μια λάμψη που την έκανε να αγαπήσει ακόμα περισσότερο την ψυχή της,να τη γνωρίσει ακόμα πιο καλά..
"Θα γίνεις καλύτερη και δυνατότερη μετά από αυτό..Ζησ'το,μη το φοβηθείς.."μια φωνή την εμψύχωνε μέσα της..
Λένε πως ο χωρισμος είναι ένας μικρός θάνατος..Και όταν συνοδεύεται με προδοσία και βία για μια άγουρη 20χρονη ψυχή γίνεται και ακομα πιο σκληρός...Ο θάνατος όμως είναι και ένα πέρασμα σε μια άλλη ζωή...Στην ενήλικη ζωή...


Η Ερμιόνη είχε ενηλικιωθεί...