...

"Δώρο" από έναν αγαπημένο μου φίλο...


Τις νύχτες που ελπίζουμε, σε μπορες που περνάνε
Όλοι μας συνεχίζουμε τον πόνο να κρατάμε
εικόνες μιας στιγμής που κάποτε ξεχνάμε
ήχοι της σιωπής, πάψαμε να προσκυνάμε

Το σύστημα που δέσαμε, σε αυτό που δε μπορούμε
κεφάλι να σηκώσουμε, απλά το αγνοούμε
θα έρθει η ώρα και η στιγμή που όλα θα περάσουν
με αίμα δάκρυ και σφυρί το μέλλον μας θα πλάσουν

Να το βαγόνι τελικά γεμάτο εφιάλτες
μια μονάχα κατάλαβε πως σβήνει η ελπίδα
εκείνη που το ένιωσε εκείνη που ελπίζει
στη φυλακή τον πόνο της ψυχής κανείς δε φαρμακώνει

Τον πόνο της ανατροπής κανένας δεν σκοτώνει
κανείς μας δε μπορεί την αλλαγή να νιώσει
όλοι μας γίναμε μοχλοί ακούραστοι επιβάτες
σε τρένο δίχως γυρισμό, σε τοίχους που άσπρισαν

και το ρυάκι που κυλά, επιστροφή ζητάει
μα θα έρθει η ώρα και η στιγμή που όλους θα τους πνίξει
Φτάνει αυτό να ακολουθείς, τα λάθη να ξεχνάμε

Από τον Π.Π