Μνήμες αλλοτινές απόψε ρυτιδώνουν τον ψίθυρο του δειλινού
Κομμάτια καθρέφτη που έσπασε η ματιά-μεθυσμένα αποζητούν τα δάκρυα
Δεν είναι η σιωπή που ζωντανεύει τις σκιές,ούτε η βροχή που ξεπλένει τις ενοχές
Πέρασαν τραγουδώντας οι αγάπες-σαν ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο,σαν τότε..
Άκου!Δε σου μοιάζει με .. ;
Σώπα!Η ανάσα σου θωπεύει τον παφλασμό των κυμάτων και το φεγγάρι τελεία στην τελειότητα
Μα δεν είναι που...;
Ησύχασε πια!Εαρινό κατευώδιο οι αγάπες που χορεύουν
Όταν βρέχει οι χτύποι της καρδιάς πάνω στην πόρτα της αυγής είναι η ελπίδα
Το ξέρεις;
Το μαθες πως πέρα απο την ανατολή εκεί που σμίγει το γέλιο με το δάκρυ βάλσαμο πως είναι ο στεναγμός και λυτρωμός ο πόνος;
Ποιός θα σου πει για τα χρυσάφια και τ ασήμια μιας μέρας που θα ρθει;
Ναι έχεις σκοτίσει το φως και ο δράκος φωλιάζει στη γωνιά..
Τραγούδα με τις αγάπες,τραγούδα μ αυτές κι ας φεύγουν!
Μόνο το τραγούδι τους
Αυτό μαγικό ξόρκι,αυτό και κλειδοκράτορας..
Κι ας βρέχει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου