Σ ευχαριστώ

Τι θα 'λεγες να κλείσεις για λίγο τα μάτια σου; Να ονειρευτείς για μια στιγμή...κάτι... οτι βγάζεις μια χρυσή κλωστή από το στόμα σου. Ή οτι είσαι ακόμη μικρή στην παιδική χαρά μες τα χώματα και η μαμά σου σου φωνάζει και δεν την ακούς! Ή ακόμη καλύτερα τρώς το αγαπημένο σου γλυκό με τα δάχτυλα, προφιτερόλ με γεύση πραλίνας...φρέσκοοοοοοο και πασαλείφεσαι παντού! Ωραίο έ; Και σου χω και συνέχεια! Όσο βγάζεις τη χρυσή κλωστή ένα αγοράκι πιάνει την άκρη της και σχηματίζει στο χώμα μια καρδιά! Τη μαμά σου δεν την ακούς στο πάρκο γιατί παίζεις μαζί του με τις λάσπες! Και φυσικά το προφιτερόλ το τρώτε μαζί! Μη σου πω οτι το χαστουκίζεις το αγοράκι γιατί πήγε να σου φάει ένα προφιτερομπαλάκι... Εκείνο χαμογελά στο δίνει. Και εσένα επειδή σε πιάνουν οι τύψεις τελικά αποφασίζεις να το μοιραστείς μαζί του. Άνοιξε τα μάτια...

Παραμύθια θα μου πείς!
Πάλες με λάσπες; Εμείς οι γυναίκες; Απαπα δεν είναι σικ! Τι γλυκά!!!;;; Να παχύνουμε;;;;; Και τι μαλακίες είναι αυτές οι χρυσές κλωστές;
Είναι αυτό που είμαστε! Μια κλωστή που ξετυλίγουμε... Και αν ο άλλος πιάσει την άκρη της φτιάχνει τη δική μας ιστορία! Δεν μπορείς να την κόψεις! Μπορείς να τη δώσεις αλλού! Ή να περιμένεις κάποιος να εκτιμήσει το χρώμα της.
Έτσι είναι κι ο έρωτας... τόσο πρωτόγονος σε υφή... στην "ασχήμια" και στο απαγορευμένο αναγνωρίζεις πόσο όμορφος κι αθώος είναι... Χωρίς να χρειάζονται πολλά!
Να αλλάξεις τι; Το φτιασιδομένο; Το "μη αποδεκτό" για να μιλήσουμε με γραφειοκρατικούς-ψυχαναλυτικούς όρους; Την "ωριμότητα του πρέπει: ο άντρας μάγκας κι η γυναίκα ρομαντική"; Στην "ασχήμια" της λάσπης και του προφιτερόλ βρίσκεται ο έρωτας γιατί ακριβώς σε αυτά μας έχουν μάθει οτι δε θα τον βρούμε!

Ένα διάλειμμα και συνεχίζεις... :-)
Όχι όσο έρωτα ποθώ...
μα όσο έρωτα αντέχω...

Η ζωή είναι μπροστά! Στα όσα θέλουμε! Στα όσα μπορούμε να δώσουμε. Και στα όσα ο άλλος μας μαθαίνει οτι έχουμε, για να δώσουμε παραπάνω.. Το άγνωστο! Κοιτάμε τον άλλον στα μάτια! Με θάρρος! Κι αυτό αρκεί! Μια παύση κι όλα έχουν φανεί! Ποιά είσαι;! Τι ζητάς;! Όλα όσα σε συγκινούν τα έχεις δώσει; Έναν ολόοοοοκληρο κόσμο... σαν κι αυτόν που σου προσφέρω εγώ τώρα...γιατί αυτό έχω... Αυτό έχω γνωρίσει! Κι εσύ μου μαθαίνεις κάτι άλλο! Και συμπληρωνόμαστε μέσα από το πάρε δώσε...Δεν είναι μάχη να βγει κάποιος νικητής,δεν είναι αρένα να επικρατήσει ο ισχυρότερος και ο χαμένος-αδύναμος να βγει εκτός παιχνιδιού...
Μα να σου πω,αυτό το κάτι άλλο που μου χεις δώσει,που ξέρω ότι έχεις μέσα σου...το έχεις δώσει και σε εκείνον; Αν ναι το εκτίμησε; Αν όχι τον εμπιστεύεσαι; Κι όταν γυρίζεις πίσω όπως μου γράφεις, γυρίζεις πίσω πραγματικά εσύ;

Ψάξε αυτό που σε εκφράζει....



Πόσο καιρό τώρα δεν είσαι ο εαυτός σου?

Βρέχει

Ανάγκη είναι η βροχή
Δίνει ζώη στην πλάση-χωρίς βροχή δεν υπάρχει ζωή..
Ξεπλένει όμως και την ψυχή.
Λυτρώνεσαι όταν βρίσκεσαι κάτω απ τη βροχή.
Η αίσθηση της στο δέρμα σου,σαν να τινάζει ρεύμα την ψυχή σου.
Σαν να την απογυμνώνει.
Εμένα με ξέπλυνε σήμερα η βροχή
Τα δάκρυα μου
Δάκρυα που όλοι έχουμε
Βρέχει δε βρέχει

Κι ας βρέχει

Μνήμες αλλοτινές απόψε ρυτιδώνουν τον ψίθυρο του δειλινού
Κομμάτια καθρέφτη που έσπασε η ματιά-μεθυσμένα αποζητούν τα δάκρυα
Δεν είναι η σιωπή που ζωντανεύει τις σκιές,ούτε η βροχή που ξεπλένει τις ενοχές
Πέρασαν τραγουδώντας οι αγάπες-σαν ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο,σαν τότε..
Άκου!Δε σου μοιάζει με .. ;
Σώπα!Η ανάσα σου θωπεύει τον παφλασμό των κυμάτων και το φεγγάρι τελεία στην τελειότητα
Μα δεν είναι που...;
Ησύχασε πια!Εαρινό κατευώδιο οι αγάπες που χορεύουν
Όταν βρέχει οι χτύποι της καρδιάς πάνω στην πόρτα της αυγής είναι η ελπίδα

Το ξέρεις;
Το μαθες πως πέρα απο την ανατολή εκεί που σμίγει το γέλιο με το δάκρυ βάλσαμο πως είναι ο στεναγμός και λυτρωμός ο πόνος;
Ποιός θα σου πει για τα χρυσάφια και τ ασήμια μιας μέρας που θα ρθει;
Ναι έχεις σκοτίσει το φως και ο δράκος φωλιάζει στη γωνιά..
Τραγούδα με τις αγάπες,τραγούδα μ αυτές κι ας φεύγουν!
Μόνο το τραγούδι τους
Αυτό μαγικό ξόρκι,αυτό και κλειδοκράτορας..
Κι ας βρέχει..

Τα δάκρυα της λιακάδας

Έχει στα μάτια της βαθειά μια προσευχή

την έκλεισε σε μια παγίδα από παιδάκι

ισσοροπώντας στη δική της διαστροφή

σκαλίζει γράμματα και ελπίδες στο παγκάκι

...Eίχε μέρες να φάει...Είχε μέρες να κοιμηθεί..Είχε μέρες να δει τον ήλιο,τον ουρανό,τους ανθρώπους..
Παγιδευμένη στους εφιάλτες της,ζούσε κλεισμένη στον εαυτό της,στο σπίτι της..Νόμιζε πως ζούσε...

"η νύχτα ξημερώνε νύχτα.."..

Ήταν κάτι παραπάνω απο σύντροφος για εκείνη...Ήταν ο άνθρωπος της,η αδερφή ψυχή της..Δίπλα της στο διαζύγιο των γονιών της,δίπλα του στα δύσκολα που περνούσε στο σπίτι του..
Διαφορετικοί χαρακτήρες να δένονται με μια παιδική αγάπη..Τόσο αθώα,τόσο άγουρη,τόσο δυνατή...
Τα πρώτα σκιρτήματα δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους.
Συμμαθητές,σε διπλανά θρανία,ο ερωτικός πόθος αναστάτωνε τα 2 εφηβικά κορμιά...Όταν οι ματιές τους συναντιόντουσαν,ένα ρίγος διαπέρναγε τις ψυχές τους και η κάθε ματιά δεν κρατούσε περισσότερο από 2 δευτερόλεπτα ενώ τα μάγουλα κοκκίνιζαν...16 χρονών..Ευτυχία την πρώτη σου αγάπη να την ανακαλύπτεις στα 16 με τόσο αγνό τρόπο..Το 1ο τους φιλί,το πρώτο τους άγγιγμα,οι πρώτες αγκαλιές..
Το πρώτο "σ αγαπώ",το πρώτο "σ ερωτεύομαι..."
η πρωτη σου αγαπη και παντοτινη..ετσι δε λενε?


Στιγμές 5 χρόνων περνούσαν απ τα μάτια της..στιγμές διαμάντια..θυμάται ακόμα πως ότι κι αν της συνέβαινε έτρεχε στην αγκαλιά του..Ήταν ο δικός της Αλέξανδρος,ο άνθρωπος της..
Δύσκολος χαρακτήρας η Ερμιόνη..Τρυφερή,ευαίσθητη,ζούσε για να αγαπάει και να αγαπιέται..Δύσκολη  όμως ταυτόχρονα..δύσκολη ψυχή...
Δεν την κουμάνταρες εύκολα..Αναζητούσε σε κάθε στιγμή κάτι,έψαχνε σε όλα κάτι,κάτι παραπάνω ίσως από αυτά που ζούσε..Αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου δεν την άφηνε σε ησυχία..Μια θάλασσα η ψυχή της..Δεν ήξερες ποτέ για πότε θα ξεσπούσε τρικυμία..Εκείνος όμως μπορούσε να σαλπάρει στα νερά της..Ήταν ένας από τους 2 ανθρώπους που ήξερε την ψυχή της,τις σκέψεις της,τις αναζητήσεις της..Δε σταματούσε να την ηρεμεί και να τονώνει τη δύναμή της-πίστευε στη δύναμη της...
Θυμάται ακόμα πόσο υπέφερε μαζί του τα καλοκαίρια που αποχωριζόντουσαν..2 μήνες μακριά-πως θα περασουν χωρις εσένα??

Πριν από κάθε αποχωρισμό τους-4 χρόνια τώρα-πήγαιναν στα βραχάκια στο Θησείο.Κοίταζαν τα αστέρια αγκαλιά ενώ πάντα στο ξεκίνημα της μέρας της έστελνε ένα μπουκέτο λουλούδια μαζί με ένα σ αγαπώ....

-ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ!!!ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ!!

Δεν άντεχε αλλο να θυμαται..Θυμόταν το πρόσωπό του,τα χέρια του να την αγκαλιαζουν,τη μυρωδιά του..Είχε συνηθίσει 4 χρόνια να είναι ο δικός της άνθρωπος...Να ξυπνά και να κοιμάται με 2 ψυχές μέσα της...Τον αφουγκραζόταν,τον αγαπούσε...

ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΕΙΣ...
 
Ναι το είχε κάνει..Όπως οι περισσότερες πρώτες σχέσεις,είχε φτάσει σε ενα τέλμα..ήθελε η ψυχή της να πετάξει και σε άλλους ουρανούς..

Και το έκανε.Του ζήτησε να χωρίσουν.Χωρίς πολλά λόγια,χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς.Τους κλείδωσε καλά γιατί δεν ήθελε να τον κρατήσει πίσω με ελπιδες..Ένιωθε σαν μάνα που άφηνε το περιστέρι της να πετάξει...Φοβόταν να τον χωρίσει...Κάτι μέσα της της έλεγε ότι δε θα τη συγχωρούσε ποτέ για αυτό..
Το πρώτο τους καλοκαίρι χώρια.Το όνειρό του κοινού τους ταξιδιού στην Αμοργό ήταν απλα όνειρο...
Ο καθένας το δρόμο του,εκίινος με τους φίλους του,εκείνη με το νέο της αγορι..
ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΕΙΣ ΕΤΣΙ...ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ....
Έλεγε μέσα της η φωνή που επι 4 μήνες τη βασάνιζε...τη φωνή που άκουγε από όλον τον περίγυρό της..Τη φωνή που ηταν αιτία για να γυρίσει σε εκείνον..Που την έκανε να τον ψάξει ξανά,να του ζητήσει αγαπη,συγχώρεση,προσπάθεια να ξαναχτίσουν ότι είχανε χάσει..
Ο Αλέξανδρος ήταν εκεί να την ακούσει-δεν ήταν όμως εκεί να τη δεχτεί όπως πριν..Ήταν ενας άλλος εκεί.Εκείνη είχε γυρίσει,εκείνος όχι..
Ήταν όλα αλλιώς τώρα..Δεν ηταν κοντά της όπως πριν..
Άκρως διαισθητική,το ένιωθε,το έβλεπε..Η καρδιά της χτυπούσε κάθε βράδυ που έπεφτε να κοιμηθεί-δεν την άφηνε να κλείσει μάτι...Την προειδοποιουσε οτι δεν ηταν πια δικος της...

-"Πρέπει να με ξανακερδίσεις",της ελεγε.."Τί θες να κάνω?Να είμαι όπως πριν??Η θα ξαναζεστάνεις την ψυχή μου και θα με ξαναεμπιστευτείς,ή θα με πετάξεις πάλι όπως πριν κοιτάζοντας μόνο τον εαυτό σου"..
...
Αυτό άκουγε κάθε μέρα,κάθε λεπτό.Εγκλωβισμένη στις τύψεις της,κατηγορούσε μόνο τον εαυτό της.Αδύναμη να αντιδράσει..Αδύναμη και να το μοιραστεί..

Οι φίλοι της το καταλάβαιναν από τη σιλουέτα της που αδυνάτιζε όλο και περισσότερο και από τα μάτια της...Δεν έλαμπαν πια,ηταν σκοτεινα....Δε χαμογελουσε πια...
Όταν η Ερμιόνη δε χαμογελούσε πάει να πει οτι τα πράγματα ήταν σοβαρά...

Η νύχτα ξημέρωνε νύχτα...

Έχει πολλά να θυμηθεί,έχει πολλά να νιώσει..
Με όση δύναμη έχει,πηγαίνει στην κουζίνα.Φτιάχνει μια κούπα καφέ και κάθεται στον καναπέ.
Το μυαλό της παίρνει φωτιά..Χτες το βράδυ...
Λίγες ώρες τη χώριζαν από χτες το βράδυ..
Ο χρόνος σταμάτησε τότε..Ένιωσε την καρδιά της να σταματάει..Τα πόδια να λυγίζουν..Ήθελε να ουρλιάξει,δεν έβγαινε φωνη...Προδοσια...
Ήταν καιρός να ανακαλύψει την προδοσία,τι σήμαινε,τι ήταν..πως ήταν..
Σκληρή,δύσκολη..
Ένα γιατί μπόρεσε μόνο να βγει από τα χείλη της..Γιατί?

Και εκεί ήταν που ανακάλυψε μια ακόμα πιο σκληρή πλευρά της προδοσίας..Εκείνη που αφήνει σημάδια στο σώμα..
Νόμιζε ότι ονειρευόταν..Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τί ζούσε εκείνη τη στιγμή...Δεν μπορούσε καν να φωνάξει...Δεν πονουσε το σώμα της..Ήταν τόσο βαθύς ο πόνος της ψυχής που είχε νεκρώσει το κορμί της...
Το μόνο που θυμάται ήταν τα πόδια της που άρχισαν να τρέχουν..Να τρέχουν μακριά.Να φτάνει σπίτι της μετά από ώρα...Δεν ξέρει πόση ώρα,δε θυμάται πόσο είχε περπατήσει εκείνη τη νύχτα...Μπορεί κάποια λεπτά,μπορεί ώρες ολόκληρες..
Έκλεισε την πόρτα και κατέρρευσε...Τα χέρια της ηταν μουδιασμένα,το πρόσωπό της γρατζουνισμένο,τα μάτια της μαύρα...
Και τώρα το επόμενο πρωί..
Τα τηλέδωνα χτυπάνε σαν τρελά..Την αφήνουν παγερά αδιάφορη..Πάντα τα δύσκολα είχε μάθει να τα περνάει μόνη της.Καλύτερος φίλος για εκείνη ήταν πάντα η δική της ψυχή,η δική της δύναμη..
Δάκρυα γέμισαν το πρόσωπό της..Δάκρυα καυτά μέσα από την ψυχή της.
Όλα τα συναισθήματα ήταν εκεί..Να διαδέχεται το ένα το άλλο με ταχείς ρυθμούς.Πόνος,πίκρα,απογοήτευση,οργή,μίσος,αγάπη,άδειασμα..
Προδοσία..
Πήγε να πλύνει το πρόσωπό της..Είχε αρκετές ώρες να αντικρύσει το πρόσωπό της στον καθρέφτη..
Έμεινε να το κοιτάζει για αρκετά δευτερόλεπτα..Και μέσα στα δάκρυα,και μέσα στο σκοτεινό της βλέμμα έβλεπε ακόμα μια μικρή λάμψη..Μια λάμψη που την έκανε να αγαπήσει ακόμα περισσότερο την ψυχή της,να τη γνωρίσει ακόμα πιο καλά..
"Θα γίνεις καλύτερη και δυνατότερη μετά από αυτό..Ζησ'το,μη το φοβηθείς.."μια φωνή την εμψύχωνε μέσα της..
Λένε πως ο χωρισμος είναι ένας μικρός θάνατος..Και όταν συνοδεύεται με προδοσία και βία για μια άγουρη 20χρονη ψυχή γίνεται και ακομα πιο σκληρός...Ο θάνατος όμως είναι και ένα πέρασμα σε μια άλλη ζωή...Στην ενήλικη ζωή...


Η Ερμιόνη είχε ενηλικιωθεί...

Γράμμα στο χρόνο

Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια...

Σε βρήκα κάποτε σε ένα καλοκαιρινό club χωμένο σε μια γωνιά να στέκεις αμίλητος..Φτωχέ μου... αλήθεια σε θυμάμαι να προσπαθείς να ταιριάξεις με το περιβάλλον, σαν ελαττωματικό κομμάτι παζλ που δεν ταιριάζει με τίποτα και αναγκάζεται να μένει μονίμως έξω απ' την μεγάλη εικόνα. Παράξενα και άβολα σου έμοιαζαν όλα αυτά. Μα έπρεπε να είσαι εκεί. Όλοι ήταν εκεί. "Έτσι διασκεδάζει ο κόσμος" σου 'λεγαν. Και σαν μελαγχολικό πρόβατο ακολουθούσες, ελπίζοντας πάντα για κάτι καλύτερο.

Μα μέσα σε όλη αυτήν την μάταιη κούραση, την πνιγερή κάπνα και την εκκωφαντική ρυθμική μουσική, μόνο ένα πράγμα σε ένοιαζε. Ο πραγματικός λόγος που ήσουν εκεί ήταν μονάχα για να ψάξεις τα μάτια της. Να σταθούν αντικριστά απέναντι στα δικά σου, να ριγήσει η καρδιά σου, να σου χαμογελάσει, να της μιλήσεις, να θαυμάσεις την αέρινη ομορφιά της. Και αν το 'θελε η μοίρα σου, να την αγγίξεις.
Μέσα σε αυτό το μαύρο πανηγύρι ένιωθες την παγωμένη ανάσα σου να τρυπάει το στήθος. Ήταν μία διαρκής αναζήτηση καταδικασμένη να αποτυγχάνει πάντα. "Δεν είμαι εγώ γι' αυτά..." ψέλλιζες... Γιατί πάντα οι άλλοι, οι πιο ταιριαστοί μέσα σε όλη αυτήν την εικόνα γεύονταν πρώτοι τους γλυκούς αυτούς καρπούς του έρωτα. Κι όμως μέσα σου ήσουν σίγουρος ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αγαπήσει αληθινά όσο εσύ. Μα στάθηκες όρθιος, δεν το 'βαλες κάτω. Την θλίψη σου διαδεχόταν μία βεβαιότητα ότι ήταν θέμα χρόνου μέχρι να γλυκαθεί η καρδιά σου, μέχρι να 'βρισκες εκείνη που πραγματικά θε γέμιζε τη ζωή σου.
Έχουν περάσει δέκα χρόνια... Σε βρίσκω πάλι εδώ μπροστά μου να γράφεις γράμματα σε αγνώστους. Μα φαίνεται πια καθαρά στα μάτια σου: Γαλήνεψε η ψυχή σου. Κι ας είναι εκατομμύρια οι σκέψεις που βομβαρδίζουν τον νου σου, κι ας είναι η καρδιά σου λεπτή σαν χορδή κιθάρας. Δεν ανησυχείς πια. Δεν προσπαθείς να ταιριάξεις στα παζλ της εποχής. Γιατί, φίλε μου, λάβανε τα όνειρά σου εκδίκηση! Γιατί βρήκες το γλυκό χαμόγελο που γεμίζει την καρδιά σου στο πρόσωπό της, και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί πλάι του. Κι όλες οι μάταιες προσδοκίες, η αδυναμία σου να προσαρμοστείς, οι θλίψεις του παρελθόντος και η βαθιά μοναξιά που σε ταλάνιζε μια ζωή γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος μπροστά στην γενναιοδωρία των ματιών της.
Και ίσως με αυτό το γράμμα σου να προσπαθείς να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο, να βρεις τον παλιό σου εαυτό και να τον παρηγορήσεις... Να του πεις "κάνε κουράγιο, τα καλύτερα έρχονται", να του δώσεις μια πρόγευση του λαμπρού μέλλοντος. Κι έτσι όπως στέκει στην γωνιά του πικραμένος να του χαρίσεις ένα μικρό χαμόγελο.
Και ξέρεις ποιο είναι το πιο όμορφο και πιο συγκινητικό; Ότι τα κατάφερες।

Υ.Γ. Η ιδέα "να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση" είναι του Ο. Ελύτη απ' το Άξιον Εστί.

Όνειρα με Έξοδο κινδύνου..!

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα.Δεν έχει ουσία.Να ονειρεύεσαι!Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν! Έχει και παρακάτω ...; Έχει κι άλλο ...; Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου! Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική.Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος.Όσο χάνεις,τόσο κολλάς..Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή..Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά. Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. Εκτός αν πετύχεις στις καλές του το Θεό. Συμβαίνει. Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα. Πήγαινα ως εκεί που μ'έπαιρνε. Για να χαίρομαι. Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ'έπαιρνε. Για να μαθαίνω!

Από τη "Βαρκάρισσα της χίμαιρας" -Αλκυόνη Παπαδάκη

http://www.youtube.com/watch?v=iJzoG2GKhVo

...

"Δώρο" από έναν αγαπημένο μου φίλο...


Τις νύχτες που ελπίζουμε, σε μπορες που περνάνε
Όλοι μας συνεχίζουμε τον πόνο να κρατάμε
εικόνες μιας στιγμής που κάποτε ξεχνάμε
ήχοι της σιωπής, πάψαμε να προσκυνάμε

Το σύστημα που δέσαμε, σε αυτό που δε μπορούμε
κεφάλι να σηκώσουμε, απλά το αγνοούμε
θα έρθει η ώρα και η στιγμή που όλα θα περάσουν
με αίμα δάκρυ και σφυρί το μέλλον μας θα πλάσουν

Να το βαγόνι τελικά γεμάτο εφιάλτες
μια μονάχα κατάλαβε πως σβήνει η ελπίδα
εκείνη που το ένιωσε εκείνη που ελπίζει
στη φυλακή τον πόνο της ψυχής κανείς δε φαρμακώνει

Τον πόνο της ανατροπής κανένας δεν σκοτώνει
κανείς μας δε μπορεί την αλλαγή να νιώσει
όλοι μας γίναμε μοχλοί ακούραστοι επιβάτες
σε τρένο δίχως γυρισμό, σε τοίχους που άσπρισαν

και το ρυάκι που κυλά, επιστροφή ζητάει
μα θα έρθει η ώρα και η στιγμή που όλους θα τους πνίξει
Φτάνει αυτό να ακολουθείς, τα λάθη να ξεχνάμε

Από τον Π.Π