Σ ευχαριστώ

Τι θα 'λεγες να κλείσεις για λίγο τα μάτια σου; Να ονειρευτείς για μια στιγμή...κάτι... οτι βγάζεις μια χρυσή κλωστή από το στόμα σου. Ή οτι είσαι ακόμη μικρή στην παιδική χαρά μες τα χώματα και η μαμά σου σου φωνάζει και δεν την ακούς! Ή ακόμη καλύτερα τρώς το αγαπημένο σου γλυκό με τα δάχτυλα, προφιτερόλ με γεύση πραλίνας...φρέσκοοοοοοο και πασαλείφεσαι παντού! Ωραίο έ; Και σου χω και συνέχεια! Όσο βγάζεις τη χρυσή κλωστή ένα αγοράκι πιάνει την άκρη της και σχηματίζει στο χώμα μια καρδιά! Τη μαμά σου δεν την ακούς στο πάρκο γιατί παίζεις μαζί του με τις λάσπες! Και φυσικά το προφιτερόλ το τρώτε μαζί! Μη σου πω οτι το χαστουκίζεις το αγοράκι γιατί πήγε να σου φάει ένα προφιτερομπαλάκι... Εκείνο χαμογελά στο δίνει. Και εσένα επειδή σε πιάνουν οι τύψεις τελικά αποφασίζεις να το μοιραστείς μαζί του. Άνοιξε τα μάτια...

Παραμύθια θα μου πείς!
Πάλες με λάσπες; Εμείς οι γυναίκες; Απαπα δεν είναι σικ! Τι γλυκά!!!;;; Να παχύνουμε;;;;; Και τι μαλακίες είναι αυτές οι χρυσές κλωστές;
Είναι αυτό που είμαστε! Μια κλωστή που ξετυλίγουμε... Και αν ο άλλος πιάσει την άκρη της φτιάχνει τη δική μας ιστορία! Δεν μπορείς να την κόψεις! Μπορείς να τη δώσεις αλλού! Ή να περιμένεις κάποιος να εκτιμήσει το χρώμα της.
Έτσι είναι κι ο έρωτας... τόσο πρωτόγονος σε υφή... στην "ασχήμια" και στο απαγορευμένο αναγνωρίζεις πόσο όμορφος κι αθώος είναι... Χωρίς να χρειάζονται πολλά!
Να αλλάξεις τι; Το φτιασιδομένο; Το "μη αποδεκτό" για να μιλήσουμε με γραφειοκρατικούς-ψυχαναλυτικούς όρους; Την "ωριμότητα του πρέπει: ο άντρας μάγκας κι η γυναίκα ρομαντική"; Στην "ασχήμια" της λάσπης και του προφιτερόλ βρίσκεται ο έρωτας γιατί ακριβώς σε αυτά μας έχουν μάθει οτι δε θα τον βρούμε!

Ένα διάλειμμα και συνεχίζεις... :-)
Όχι όσο έρωτα ποθώ...
μα όσο έρωτα αντέχω...

Η ζωή είναι μπροστά! Στα όσα θέλουμε! Στα όσα μπορούμε να δώσουμε. Και στα όσα ο άλλος μας μαθαίνει οτι έχουμε, για να δώσουμε παραπάνω.. Το άγνωστο! Κοιτάμε τον άλλον στα μάτια! Με θάρρος! Κι αυτό αρκεί! Μια παύση κι όλα έχουν φανεί! Ποιά είσαι;! Τι ζητάς;! Όλα όσα σε συγκινούν τα έχεις δώσει; Έναν ολόοοοοκληρο κόσμο... σαν κι αυτόν που σου προσφέρω εγώ τώρα...γιατί αυτό έχω... Αυτό έχω γνωρίσει! Κι εσύ μου μαθαίνεις κάτι άλλο! Και συμπληρωνόμαστε μέσα από το πάρε δώσε...Δεν είναι μάχη να βγει κάποιος νικητής,δεν είναι αρένα να επικρατήσει ο ισχυρότερος και ο χαμένος-αδύναμος να βγει εκτός παιχνιδιού...
Μα να σου πω,αυτό το κάτι άλλο που μου χεις δώσει,που ξέρω ότι έχεις μέσα σου...το έχεις δώσει και σε εκείνον; Αν ναι το εκτίμησε; Αν όχι τον εμπιστεύεσαι; Κι όταν γυρίζεις πίσω όπως μου γράφεις, γυρίζεις πίσω πραγματικά εσύ;

Ψάξε αυτό που σε εκφράζει....



Πόσο καιρό τώρα δεν είσαι ο εαυτός σου?